Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι μια ψυχολογική αντίδραση. Συμβαίνει όταν ο αιχμάλωτος αρχίζει να ταυτίζεται στενά με τους απαγωγείς του, καθώς και με την ατζέντα και τα αιτήματά τους. Οι όμηροι συνδέονται με τους απαγωγείς τους σε μια συναισθηματική σχέση, όπου νιώθουν συμπάθεια προς αυτούς.
Οι αναμενόμενες συναισθηματικές αντιδράσεις όταν κάποιος κρατείται αιχμάλωτος είναι κυρίως ο φόβος και ο τρόμος. Ωστόσο, με αυτό το σύνδρομο, οι όμηροι αναπτύσσουν θετικά συναισθήματα με την πάροδο του χρόνου. Μπορεί επίσης να αρνηθούν να συνεργαστούν με την αστυνομία και τις κυβερνητικές αρχές.
Ο όρος «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το 1973 όταν τέσσερα άτομα κρατήθηκαν όμηροι κατά τη διάρκεια μιας ληστείας τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Κρατήθηκαν όμηροι στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας για έξι ημέρες. Μετά την απελευθέρωση τους, οι όμηροι υπερασπίστηκαν τους απαγωγείς τους και δεν συμφωνούσαν να καταθέσουν στο δικαστήριο εναντίον τους.
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών γνωστό ως DSM, που αποτελεί το τυπικό εργαλείο για τη διάγνωση ψυχιατρικών ασθενειών και διαταραχών, κυρίως λόγω έλλειψης συνεπούς ακαδημαϊκής έρευνας.